Ze is moe, kan het niet, vindt het niet leuk, heeft geen zin, roept nee, zucht, kijkt de andere kant op of legt haar hoofd op tafel. Allemaal mechanismen die ze heeft ontwikkeld om maar niet te hoeven rekenen.
Vanaf dit schooljaar mag ik met haar werken. We zien elkaar twee keer per week. Met veel liefde, geduld en creativiteit is er in de afgelopen weken een opening ontstaan. Een opening om te rekenen. Niet vanuit de sommen, maar vanuit de materialen; poppetjes, steentjes, blokjes, bouwmaterialen, tekeningen, spel en plezier.
Eikels en kastanjes
Dus zit ik vandaag klaar met eikels en kastanjes. Want het is herfst en daar kan je leuk mee rekenen. Maar deze herfstvruchten leveren niet het enthousiasme op waar ik op gehoopt had. Ze wil niets doen met eikels en kastanjes. Ze wil kerstballen tekenen.
En dus tekent ze kerstballen in een kerstboom. Elke keer precies zoveel als het antwoord van de som die ik bedenk; 5+2 kerstballen, 13-3 kerstballen. Er verschijnen ballen in allerlei kleuren, de boom wordt steeds voller.
Er komen ook nog sterren bij en elke keer wacht ze met tekenen tot ik weer een som heb bedacht. En dan komt de stam van de boom, daar is er maar één van. Welke sommen zijn er met als antwoord 1? Samen kunnen we er aardig wat bedenken.
Als we klaar zijn dan wil ze de tekening mee naar huis nemen.
“Een kerstboom in de herfst, wel een beetje raar.” zeg ik.
“Maar het is toch geen kerstboom, het is een rekenboom!” zegt ze.
En op dat moment kan ik alleen maar glunderen. Ik voel een groot gevoel van dankbaarheid. Wat heb ik toch fantastisch werk!