Toen zeiden mijn docenten van de Keulseweg tijdens het eindgesprek dat ze hoopten dat ik in de toekomst fulltime kinderen zou gaan coachen. Dit omdat ik kinderen zoveel moois te bieden heb.
Fulltime coachen; ik kon me destijds niet voorstellen dat zoiets voor mij weggelegd zou zijn. Sterker nog, ik durfde er niet eens over te dromen. Terwijl er diep van binnen wel een sterk verlangen was.
Nog geen twee jaar later…
En dit diepe verlangen is werkelijkheid geworden. Of dat vanzelf ging? Zeker niet, het was (en is) keihard werken. Maar wat is het onwijs gaaf om een droom, een verlangen, werkelijkheid te laten worden.
En ja, de uitspraak van mijn docenten heeft daarbij geholpen. Omdat zij iets uitspraken waarvan ik dacht dat het onmogelijk was.
Het was als het planten van een zaadje, het aanwakkeren van een vuurtje. En dat is juist ook wat ik zelf ook zo tof vind aan het coachen.